پيامبر و اهل بيت علیهم السلام

چند روز پس از ورود امام حسین(ع) و همراهان ایشان به سرزمین کربلا، امام زین العابدین(ع) که 22 ساله بود، سخت بیمار گردید و بستری شد، به طوری که قادر به حرکت نبود و در تمام دورۀ اسارت به همان حال باقی بود.

انسانها از بدو تولد برای دستیابی به برترین ها، در جستجوی الگوی کامل هستند. الگویی که با آن در اهداف، مکانیزم رسیدن به آن اهداف و شرایط دیگر، همخوانی داشته باشند.

انسان­، موجودی اجتماعی بوده و در زندگی خویش ناگزیر از ارتباط و تعامل با دیگران است؛ چنانکه رشد و تأمین سعادت آدمی، در گرو توسعه همه­ جانبه جامعه بوده، تعالی جامعه نیز در گرو رفتارهای اجتماعی افرادی است که در آن زندگی می کنند.

روان شناسان، هنوز نتوانسته اند در اين باره، نظر دقيقي ابراز دارند فقط گفته اند: هنگامي که نمي توانيم، يا نمي خواهيم که احساسات خود را با کلمات بيان کنيم، فعل و انفعالاتي در درون ما صورت مي گيرد، که خود به خود اشک ما جاري مي شود.

این خطبه را عالمان و محدثانی چون: «ابن طیفور» متوفای 380 هـ. «احمد بن علی بن ابیطالب طبرسی» متوفای 620 هـ. «سید بن طاووس» متوفای 664 هـ و مورخان و محدّثان دیگری در آثار خود آورده اند.

نتايج فداكارى بى مانند سيدالشهدا - عليه السلام - از هر جهت در راستاى هدف و مقصد آن حضرت شد، و امام در اين فداكارى و معامله اى كه با خدا كرد، نه فقط خسارت و زيان نكرد؛ بلكه سود و فايده اى برد كه غير از خدا كسى حساب و مقدارش را نمى داند.

رمز موفقيت هر فردى، در گروِ ايمان به هدف و استقامت و كوشش در راه رسیدن به آن است. منظور از استقامت که موضوع این نوشته است، استقامت ایمانی است که با بصیرت دینی همراه باشد و بر مدار دستورات الهی و زیر خيمه ولایت انبیا و اولیا باشد...

طبق نقل مشهور مورّخین، امام سجاد(ع) در سال 38 هـ ق متولد شده و در سال 94 هـ ق به شهادت رسیده اند. بنابراین، امام سجاد(ع) 2 سال آخر عمر مبارک حضرت علی(ع)، 10 سال دورۀ امامت امام مجتبی(ع) و 11 سال دورۀ امامت سید الشهدا(ع) را درک کرده اند.

این خطبه دارای معانی و مفاهیم بسیار والا و ارزشمندی است که در نوع خود کم نظیر یا بی نظیر است و به گونه ای است که از طرفی اصالت و حقانیّت مقام رهبری اهل بیت(ع) را اثبات می کند و از طرف دیگر، رهبری غاصبانه و ظالمانه فرزند معاویه را جلوه گر می سازد.

مصیبت عطش امام حسین(ع) ، اعظم مصایب است، زیرا جبرئیل هم وقتی برای حضرت آدم(ع) روضه می خواند، به «مصیبت عطش» اشاره می کند. وقتی پروردگار عالم اراده فرمود که توبه ی آدم(ع) را قبول نماید، پرده از جلوی چشمش برداشته شد ودر ساق عرش، اسامی خمسه ی آل عبا را دید .