نقش اخلاق در سيره عملى پيامبر اسلام (ص)

يكى از شاخصه هاى پر اهميت در پيشرفت اسلام اخلاق نيك و كلام دلاويز و پرجاذبه پيامبر اكرم(صلی الله علیه وآله و سلّم) با انسان ها بود، اين خلق نيكو تا بدان حدى بود كه معروف شد سه چيز در پيشرفت اسلام نقش به سزايى داشت:

1- اخلاق پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم)
2- شمشير و مجاهدات حضرت على(علیه السلام)
3- انفاق ثروت حضرت خديجه(سلام الله علیها)

در قرآن مجيد، به نقش اخلاق پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) درپيشرفت اسلام و جذب  دل ها تصريح شده است، آن جا كه مى خوانيم: «فبما رحمة من الله لنت لهم و لو كنت فظا غليظ القلب لانفضوا من حولك فاعف عنهم و استغفر لهم و شاورهم فى الامر؛ اى رسول ما! به خاطر لطف ورحمتى كه از جانب خدا، شامل حال تو شده، با مردم مهربان گشته اى، و اگر خشن و سنگدل بودى، مردم از دور تو پراكنده مى شدند، پس آن ها را ببخش، و براى آن ها طلب آمرزش كن، و دركارها با آن ها مشورت فرما.»

ازاين آيه استفاده مى شود كه :
1- نرمش و اخلاق نيك، يك هديه الهى است، كسانى كه نرمش ندارند،از اين موهبت الهى محرومند؛
2- افراد سنگ دل و سخت گير نمى توانند مردم دارى كنند، و به جذب نيروهاى انسانى بپردازند؛
3- رهبرى و مديريت صحيح با جذب و عطوفت همراه است؛
4- بايد دست شكست خوردگان در جنگ و گنهكاران شرمنده را گرفت وجذب كرد (با توجه به اين كه شان نزول آيه مذكور در موردندامت فراريان مسلمان در جنگ احد نازل شده است)؛
5- مشورت با مردم از خصلت هاى نيك و پيوند دهنده است كه موجب انسجام مى گردد.

پيامبر اسلام(صلی الله علیه وآله و سلّم) علاوه بر اين كه ارزش هاى اخلاقى را بسيار ارج مى نهاد، خود در سيره عملى اش مجسمه فضايل اخلاقى و ارزش هاى والاى انسانى بود، او در همه ابعاد زندگى با چهره اى شادان و كلامى دلاويز با حوادث برخورد مى كرد.

به عنوان مثال، درتاريخ آمده است:در سال نهم هجرت هنگامى كه قبيله سركش طى بر اثر حمله قهرمانانه سپاه اسلام شكست  خوردند، عدى بن حاتم كه از سرشناسان اين قبيله بود به شام گريخت، ولى خواهر او كه «سفانه » نام داشت  به اسارت سپاه اسلام درآمد.

سفانه را همراه ساير اسيران به مدينه آوردند و آنان را درنزديك مسجد در خانه اى جاى دادند، روزى رسول خدا(صلی الله علیه وآله و سلّم) از آن اسيران ديدن كرد، سفانه از موقعيت استفاده كرده و گفت: «يا محمد هلك الوالد و غاب الوافد فان رايت ان تخلى عنى، و لا تشمت  بى احياء العرب، فان ابى كان يفك العانى، و يحفظ الجار، و يطعم الطعام، و يفشى السلام، و يعين على نوائب الدهر؛

اى محمد!پدرم (حاتم) از دنيا رفت، و نگهبان و سرپرستم (عدى) ناپديد شدو فرار كرد، اگر صلاح بدانى مرا آزاد كن، و شماتت و بدگويى قبيله هاى عرب ها را از من دور ساز، همانا پدرم (حاتم) بردگان را آزاد مى ساخت، از همسايگان نگهبانى مى نمود، و به مردم غذامى رسانيد، و آشكارا سلام مى كرد، و در حوادث تلخ روزگار، مردم را يارى مى نمود.»

پيامبر اكرم(صلی الله علیه وآله و سلّم) كه به ارزش هاى اخلاقى، احترام شايان مى نمود، به سفانه فرمود: «يا جارية هذه صفة المؤمنين حقا، لو كان ابوك مسلما لترحمناعليه؛ اى دختر! اين ويژگى هايى كه برشمردى، از صفات مؤمنان راستين است، اگر پدرت مسلمان بود، ما او را مورد لطف و رحمت قرار مى داديم.» آنگاه پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) به مسؤولين امر فرمود:«خلوا عنها فان اباها كان يحب مكارم الاخلاق؛ اين دختر را به پاس احترامى كه پدرش به ارزش هاى اخلاقى مى نمود، آزاد سازيد.».

آن گاه پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) لباس نو به او پوشانيد، و هزينه سفر به شام را در اختيار او گذاشت، و او را همراه افراد مورد اطمينان به شام نزد برادرش رهسپار كرد.

نمونه هايى از اخلاق پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم)

در سيره عملى پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) صدها نمونه از اخلاق نيك و زيبا وجوددارد كه هر كدام نشانگر قطره اى از اقيانوس عظيم حسن خلق آن حضرت است، همان گونه كه خداوند با تعبير «و انك لعلى خلق عظيم؛ و همانا تو اخلاق عظيم و برجسته اى دارى » به اين مطلب اشاره فرموده است.

نظر شما را به چند نمونه از آن ها جلب مى كنيم: 1- عدى بن حاتم مى گويد: «هنگامى كه خواهرم سفانه به اسارت سپاه اسلام درآمد و من به سوى شام گريختم، پس از مدتى خواهرم با كمال وقار و متانت  به شام آمد و مرا در مورد اين كه گريخته ام و او را تنها گذاشتم سرزنش كرد، عذرخواهى كردم، پس از چند روزى از او كه بانويى خردمند و هوشيار بود، پرسيدم:«اين مرد (پيامبر اسلام) را چگونه ديدى؟» گفت: «سوگند به خدا او را رادمردى شكوهمند يافتم، سزاوار است كه به اوبپيوندى كه در اين صورت به جهانى از عزت و عظمت پيوسته اى ».

با خود گفتم به راستى كه نظريه صحيح همين است، به عنوان پذيرش اسلام، به مدينه سفر كردم، پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) در مسجد بود، در آن جا به محضرش رسيدم، سلام كردم، جواب سلامم را داد و پرسيد:كيستى؟ عرض كردم عدى بن حاتم هستم، آن حضرت برخاست و مرا به سوى خانه اش برد، در مسير راه با اين كه مرا به خانه مى برد،بانويى سالخورده و مستضعف با او ديدار كرد، اظهار نياز نمود،پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) به مدتى طولانى در آنجا توقف كرد و آن بانو را درمورد تامين نيازهايش راهنمايى فرمود. با خود گفتم:«سوگند به خدا اين شخص پادشاه نيست.»

سپس از آن جا گذشتيم وبه خانه رسول خدا(صلی الله علیه وآله و سلّم) وارد شدم، پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) از من استقبال وپذيرايى گرمى نمود، زيراندازى كه از ليف خرما بود، نزدم آوردو به من فرمود: بر روى آن بنشين. گفتم: بلكه شما بر آن بنشينيد. فرمود: نه، شما بر آن بنشين، خود آن حضرت بر روى زمين نشست، با خود گفتم: اين نيز نشانه ديگر كه آن حضرت،پادشاه نيست. سپس مطلبى از دينم را كه راز پوشيده بود بيان فرمود، دريافتم كه او بر رازها آگاهى دارد، و فهميدم كه پيامبر مرسل مى باشد، بيانات و پيشگوييها و مهربانى هايش مراشيفته اش كرده و همانجا مسلمان شدم.»

2- در جنگ خيبر كه با حضور شخص پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) در سال هفتم هجرت رخ داد، پس از پيروزى سپاه اسلام بر سپاه كفر، جمعى از يهوديان به اسارت سپاه اسلام درآمدند، يكى از اسيران، صفيه دختر حى بن اخطب (دانشمند سرشناس يهود) بود.بلال حبشى، صفيه را به همراه زنى ديگر به اسارت گرفت و آن ها رابه حضور پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) آورد، ولى هنگام آوردن آن ها اصول اخلاقى رارعايت نكرد، و آن ها را از كنار جنازه هاى كشته شدگان يهود حركت داد، صفيه وقتى كه پيكرهاى پاره پاره يهوديان را ديد بسيارناراحت شد و صورتش را خراشيد، و خاك بر سر خود ريخت، و سخت گريه كرد.

هنگامى كه بلال آنها را نزد پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) آورد،پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) از صفيه پرسيد: «چرا صورتت را خراشيده اى و اين گونه خاك آلود و افسرده هستى؟! » صفيه ماجراى عبورش از كنارجنازه ها را بيان كرد، رسول اكرم(صلی الله علیه وآله و سلّم) از رفتار غير انسانى و خلاف اخلاق اسلامى بلال حبشى ناراحت  شده و بلال را سرزنش كرده و فرمود: «ا نزعت منك الرحمة يا بلال حيث تمر بامراتين على قتلى رجالهما؛ اى بلال! آيا مهر و محبت و عاطفه از وجود تو رخت بربسته كه آن ها را از كنار كشته شدگانشان عبور مى دهى؟! چرابى رحمى كردى؟»

جالب اين كه پيامبر اكرم(صلی الله علیه وآله و سلّم) براى جبران رنج ها و ناراحتى هاى صفيه، با او ازدواج كرد، سپس او را آزاد، و بار ديگر باپيش  نهاد صفيه با او ازدواج نمود و به اين ترتيب، ناراحتى هاى اورا به طور كلى از قلبش زدود.

3- در ماجراى جنگ حنين كه در سال هشتم هجرت رخ داد، شيماءدختر حليمه كه خواهر رضاعى پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) بود، با جمعى از دودمانش به اسارت سپاه اسلام درآمدند، پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) هنگامى كه شيماء را درميان اسيران ديد، به ياد محبت هاى او و مادرش در دوران شيرخوارگى، احترام و محبت شايانى به شيماء كرد. پيش روى اوبرخاست و عباى خود را بر زمين گستراند، و شيماء را روى آن نشانيد، و با مهربانى مخصوصى از او احوال پرسى كرد، و به اوامر فرمود: «تو همان هستى كه در روزگار شيرخوارگى به من محبت كردى...» (با اين كه از آن زمان حدود شصت سال گذشته بود).

شيماء از پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) تقاضا كرد، تا اسيران طايفه اش را آزادسازد، يامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) به او فرمود:«من سهميه خودمرا بخشيدم،و در مورد سهميه ساير مسلمانان،به تو پيشنهاد مى كنم كه بعد از نماز ظهر برخيز و در حضورمسلمانان، بخشش مرا وسيله خود قرار بده تا آنها نيز سهميه خودرا ببخشند.

شيماء همين كار را انجام داد، مسلمانان گفتند: «ما نيز به پيروى از پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) سهميه خود را بخشيديم.»

سيره نويس معروف ابن هشام مى نويسد: «پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) به شيماء فرمود: اگر بخواهى باكمال محبت و احترام، در نزد ما بمان و زندگى كن، و اگر دوست دارى تو را از نعمت ها بهره مند مى سازم و به سلامتى به سوى قوم خود بازگرد؟» شيماء گفت: مى خواهم به سوى قوم خود بازگردم.پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) يك غلام و يك كنيز به او بخشيد و اين دو با هم ازدواج كردند، و به عنوان خدمتكار خانه شيماء به زندگى خودادامه دادند.

4- مهربانى و اخلاق نيكوى پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) در حدى بود كه امام صادق(علیه السلام)فرمود:روزى رسول خدا(صلی الله علیه وآله و سلّم) نماز ظهر را با جماعت خواند، مردم بسيارى به او اقتدا كردند، ولى آن ها ناگاه ديدند آن حضرت بر خلاف معمول دو ركعت آخر نماز را با شتاب تمام كرد (مردم از خودمى پرسيدند، به راستى چه حادثه مهمى رخ داده كه پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم)نمازش را با شتاب تمام كرد؟!) پس از نماز از پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم)پرسيدند: «مگر چه شده؟ كه شما اين گونه نماز را (با حذف مستحبات) به پايان بردى؟» پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) در پاسخ فرمود:«اما سمعتم صراخ الصبى؛ آيا شما صداى گريه كودك رانشنيديد؟» معلوم شد كه كودكى در چند قدمى محل نمازگزاران گريه مى كرده، و كسى نبود كه او را آرام كند، صداى گريه او دل مهربان پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) را به درد آورد، از اين رو نماز را با شتاب تمام كرد، تا كودك را از آن وضع بيرون آورده، و نوازش نمايد.

5- عبد الله بن سلام از يهوديان عصر پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) بود، عواملى ازجمله جاذبه هاى اخلاق پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) موجب شد كه اسلام را پذيرفت ورسما در صف مسلمانان قرار گرفت، او دوستى از يهوديان به نام «زيد بن شعبه » داشت، عبدالله پس از پذيرش اسلام همواره زيدرا به اسلام دعوت مى كرد، و عظمت محتواى اسلام را براى او شرح مى داد بلكه به اسلام گرويده شود، ولى زيد هم چنان بر يهودى بودن خود پافشارى مى كرد و مسلمان نمى شد.

عبدالله مى گويد: روزى به مسجدالنبى رفتم ناگاه ديدم، زيد در صف نماز مسلمانان نشسته و مسلمان شده است، بسيار خرسند شدم، نزدش رفتم و پرسيدم «علت مسلمان شدنت چه بوده است؟» زيد گفت: تنها در خانه ام نشسته بودم و كتاب آسمانى تورات را مى خواندم، وقتى كه به آياتى كه در مورد اوصاف محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) بود رسيدم، با ژرف انديشى آن را خواندم و ويژگى هاى محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) را كه در تورات آمده بود به خاطر سپردم،با خود گفتم بهتر آن است كه نزد محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) روم و او رابيازمايم، و بنگرم كه آيا او داراى آن ويژگى ها كه يكى از آنها«حلم و خويشتن دارى » بود هست يا نه؟ چند روز به محضرش رفتم،و همه حركات و رفتار و گفتارش را تحت نظارت دقيق خود قراردادم، همه آن ويژگى ها را در وجود او يافتم، با خود گفتم تنهايك ويژگى مانده است، بايد در اين مورد نيز به كند و كاو خودادامه دهم، آن ويژگى حلم و خويشتن دارى او بود، چرا كه درتورات خوانده بودم: «حلم محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) بر خشم او غالب است، جاهلان هرچه به او جفا كنند، از او جز حلم و خويشتن دارى نبينند.»

روزى براى يافتن اين نشانه از وجود آن حضرت، روانه مسجد شدم،ديدم عرب باديه نشينى سوار بر شتر به آنجا آمد، وقتى كه محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) را ديد، پياده شد و گفت: «من از ميان فلان قبيله به اينجا آمده ام، خشكسالى و قحطى باعث شده كه همه گرفتار فقر ونادارى شده ايم، مردم آن قبيله مسلمان هستند، و آهى در بساطندارند، وضع ناهنجار خود را به شما عرضه مى كنند، و اميد آن رادارند كه به آنها احسان كنى.»

محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) به حضرت على(علیه السلام)فرمود:آيا از فلان وجوه چيزى نزد تومانده است؟ حضرت على(علیه السلام) گفت: نه،پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) حيران و غمگين شد، همان دم من به محضرش رفتم عرض كردم اى رسول خدا! اگر بخواهى با تو خريد و فروش سلف كنم،اكنون فلان مبلغ به تو مى دهم تا هنگام فصل محصول، فلان مقدارخرما به من بدهى، آن حضرت پيشنهاد مرا پذيرفت، و معامله راانجام داد، پول را از من گرفت و به آن عرب باديه نشين داد.

من هم چنان در انتظار بودم تا اين كه هفت روز به فصل چيدن خرمامانده بود، در اين ايام روزى به صحرا رفتم، در آنجا محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم)را ديدم كه در مراسم تشييع جنازه شخصى حركت مى كرد، سپس درسايه درختى نشست و هر كدام از يارانش در گوشه اى نشستند، من گستاخانه نزد آن حضرت رفتم، و گريبانش را گرفتم و گفتم:«اى پسر ابو طالب! من شما را خوب مى شناسم كه مال مردم رامى گيريد و در بازگرداندن آن كوتاهى و سستى مى كنيد، آيا مى دانى كه چند روزى به آخر مدت مهلت  بيشتر نمانده است؟»

من با كمال بى پروايى اين گونه جاهلانه با آن حضرت رفتار كردم (با اين كه چند روزى به آخر مدت مهلت باقىمانده بود) ناگاه از پشت سر آن حضرت، صداى خشنى شنيدم، عمر بن خطاب را ديدم كه شمشيرش را ازنيام بركشيده ، به من رو كرد و گفت: «اى سگ! دور باش.» عمرخواست  باشمشير به من حمله كند، محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) از او جلوگيرى كرد وفرمود:«نيازى به اين گونه پرخاش گرى نيست، بايد او (زيد) را به حلم و حوصله سفارش كرد، آن گاه به عمر فرمود:«برو از فلان خرمافلان مقدار به زيد بده.»

عمر مرا همراه خود برد و حق مرا داد،به علاوه بيست پيمانه ديگر اضافه بر حقم به من خرما داد. گفتم: اين زيادى چيست؟ گفت:چه كنم حلم محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) موجب آن شده است، چون تو از نهيب وفرياد خشن من آزرده شدى،محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) به من دستور داد اين زيادى را به تو دهم، تا از تو دلجويى شود، و خوشنودى تو به دست آيد.

هنگامى كه آن اخلاق نيك و حلم عظيم محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) را ديدم مجذوب اسلام و اخلاق زيباى محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) شدم، و گواهى به يكتايى خدا، و رسالت  محمد(صلی الله علیه وآله و سلّم) دادم و در صف مسلمانان درآمدم.

اين ها چند نمونه از سلوك اخلاقى پيامبر اسلام(صلی الله علیه وآله و سلّم) بود، كه هركدام چون آيينه اى شفاف ما را به تماشاى جمال زيباى اخلاق نيك آن حضرت دعوت مى كند، و يكى از راز و رمزهاى مهم پيشرفت اسلام در صدر اسلام را كه بسيار چشمگير بود، به ما نشان مى دهد. در فرازى از گفتار حضرت على(علیه السلام) در شان اخلاق پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) چنين آمده:«رفتار پيامبر(صلی الله علیه وآله و سلّم) با همنشينانش چنين بود كه دائما خوش رو،خندان، نرم و ملايم بود، هرگز خشن، سنگدل، پرخاشگر، بدزبان،عيبجو و مديحه گر نبود، هيچ كس از او مايوس نمى شد، و هر كس به در خانه او مى آمد، نوميد باز نمى گشت، سه چيز را از خود دوركرده بود؛ مجادله در سخن، پرگويى، و دخالت در كارى كه به اومربوط نبود، او كسى را مذمت نمى كرد، و از لغزش هاى پنهانى مردم جستجو نمى نمود، جز در مواردى كه ثواب الهى دارد سخن نمى گفت،در موقع سخن گفتن به قدرى گفتارش نفوذ داشت كه همه سكوت نموده و سراپا گوش مى شدند... .»

فرا رسيدن ماتم جانسوز رحلت كامل ترين انسان، حضرت ختمى مرتبت و شهادت سبط اكبرش حضرت امام حسن مجتبى عليه السلام را در اين روز و هم چنين شهادت امام على بن موسى الرضا عليه السلام را درآخر اين ماه به فرزند دلبندش حضرت ولى الله الاعظم ارواحنافداه، مقام معظم رهبرى و به جهان بشريت، و مسلمانان دنيا وشيعيان و به ويژه امت پاسدار اسلام و پيروان اهل بيت عصمت وطهارت تسليت عرض مى كنيم به اين اميد كه ان شاء الله پيروى ازثقلين را سرلوحه اعمال خود قرار دهيم تا پيامبر و خداى پيامبر از ما خشنود و به شفاعت آن ذوات پاك در روز «وا نفسا» نايل آييم.

منبع: ماهنامه پاسدار اسلام شماره 10