استقلال فرزند

یکی از مواردی که من و همکارانم بسیار با آن روبرو می شویم، آن است که بسیاری از والدین مخصوصا زوج های جوان ایده آل خواه، آنقدر به فرزند خود توجه می کنند که دچار فراموشی نسبت به خود شده و فدای فرزند می شوند؛‌ در واقع آنقدر درگیر تربیت فرزند می شوند که نیازهای عاطفی،‌ زناشویی و ... خود را فراموش می کنند.
والدینی به ما مراجعه می کنند که فرزند را مابین خودشان می خوابانند و جالب است که می گویند فرزند خوابش نمی گیرد و به همین دلیل مشکلات عدیده ای از جمله کم حوصلگی، استرس های شدید و عدم ارضا برایشان ایجاد شده است؛‌ درمورد این مساله با یک روانشناس کهنه کار مشغول صحبت بودیم که ایشان می گفت: دانشجویی در مشهد هست که هفته ای یکبار مسافرت کرده و به نزد خانواده خود می رود تا در کنار پدر و مادر خودش بخوابد؛ خشت اول گر نهد معمار کج - تا ثریا می رود دیوار کج.
بنابراین هم طبق نظر اسلام و هم روانشناس ها رختخواب بچه باید در حدود سن دو سالگی از پدر و مادرش جدا شده و در اتاق دیگر قرار گیرد؛‌ و اگر این کار انجام نشود مشکلاتی از قبیل رفتار آن دانشجو برای فرزنداشان ایجاد می شود و آن فرزند یک وابسته به تمام معنا می شود و این دانشجو در زمان دامادی اش به جای عروس خانم به خاطر جدا شدن از مادرش گریه می کرده است.
عدم رعایت این مسائل هم برای والدین و هم برای فرزندان مشکلاتی را ایجاد خواهد کرد.