علمای بزرگ شیعه برای دل خود کتاب نمی نوشتند و حتی به دنبال نوشتن کتابی هم نبودند که بازار بهتری داشته باشد، بلکه نیاز های زمان را درک می کردند و می فهمیدند و برای مردم می نوشتند.