کربلا

ماه محرم بود با خودم گفتم: «محرم مال امام حسین(ع) است و به خدا هم هیچ ربطی ندارد». اندکی مراعات کردم و مانتوی بلندتری پوشیدم. ظاهرم در ایام محرم بهتر شده بود. اربعین همان سال دو نفر از همکارانم که راهی کربلا بودند، از من خواستند که همراه‌شان بروم...

سخنران: آیت الله علی نظری منفرد

امام حسین(علیه‌السلام) کوفیانی که امام را به کوفه دعوت کرده، ولی خیانت کردند و در سپاه یزید قرار گرفتند را نفرین کرد.

این تلقى که اکثریت مردم کوفه متزلزل و دودل بودند درست نیست زیرا امیرالمؤمنین (ع) با کمک مردم کوفه در جنگ جمل و نهروان پیروز و با کمک آنها در جنگ صفین تا پیروزى پیش رفت.

دنیا طلبی باعث شد تا کوفیان، حاضر به از دست دادن دنیای خود نباشند و اگر آن را در خطر می‌دیدند به سرعت عقب‌نشینی می‌کردند.

سرهای مقدس شهدای کربلا به همراه سر مقدس امام حسین(ع) به کوفه نزد ابن زیاد، سپس به شام نزد یزید بردند. از این‌رو؛ سر مقدس حضرت عباس بن علی(ع) نیز همراه سرهای شهدا بوده است.

غالب ساکنان کوفه را اهل سنت و کسانی تشکیل می‌دادند که اصلا به ائمه اطهار(علیهم‌السلام) اعتقادی نداشته و هرگز امامت آنان را قبول نداشتند.

شب یازدهم محرم را اسرای اهل‌بیت در یک خیمه نیم‌سوخته سپری نمودند، که چه شب سختی را بعد از یک روز پر سوز و از دست دادن عزیزان و غارت اموال و اسارت و سوختن خیمه‌ها و اهانت‌ها و... داشته‌اند.

شرکت زنان در کربلا از آن جهت که جایگاه رفیع این گروه را در تحولات اجتماعی، سیاسی و فرهنگی به نمایش می گذارد، بسیار چشمگیر است.

پس از واقعه جانسوز عاشورا، امام سجاد علیه السلام در هنگام اسارت در کوفه و شام، بدون هیچ ترس و واهمه ای از دستگاه جبار بنی امیه، با خطبه های آتشین خود به روشنگری جامعه نسبت به چنین واقعه اسفباری پرداخت.