بگو - بپرس - عمل کن!

بچه های زیر پنج سال غالبا مفهوم رفتارهای ناشایستی را که فرا گرفته اند را ندانسته و نمی فهمند؛ و وقتی والدین رفتار ناشایستی را از فرزند خود می بینند، سریعا به صورت چکشی وارد عمل شده و فرزند را تحت فشار قرار می دهند که نباید فلان کار را انجام دهد؛ درحالی که در چنین شرایطی نباید والدین اینگونه اقدام کنند، در واقع هرچقدر به رفتاری بیشتر بپردازید،‌ بیشتر در ذهن کودک مانده و باعث می شود آن عمل را بیشتر انجام دهد.
در واقع در سنین زیر پنج سال ما از دو روش استفاده می کنیم، اول از روش تغافل و تا حدودی خود را به ندیدن زدن و دوم اینکه تغییرتوجه کودک از این مساله به مساله دیگر.
اما در بچه های بالای پنج سال اگر رفتار ناشایستی دیده شود به آن معناست که به اندازه کافی در تربیت آن ها جدیت به خرج داده نشده و کاستی هایی از سوی والدین صورت گرفته است؛‌ ممکن است والدین از جهت عاطفی فرزند را ارضا نکرده و طبیعتا فرزند از دیگران الگو پذیری داشته است؛ در چنین شرایطی باید به مساله عاطفی فرزند بهتر و بیشتر پرداخته شده و از برخورد چکشی جلوگیری شود و به او تذکر داده و دلایل بد بودن رفتارش را برایش توضیح دهیم، طبیعتا وقتی فرزند نسبت به کار اشتباهش آگاهی پیدا کند، دیگر انجام نخواهد داد.
سعی کنیم از تکنیک بگو، بپرس و عمل کن استفاده کنیم؛‌ به فرزند به صورت واکسینه کردن یاد دهیم که اگر رفتاری را در بیرون از خانه از کسی دید، در ابتدا مساله را با ما مطرح کند و بگوید،‌ بعد بپرسد که فلان کار درست هست یا خیر؟ و سپس اگر ایرادی نداشت به آن عمل کند.
نکته دیگر آن که اگر رفتار ناشایستی از فرزند در مقابل یکی از والدین دیده می شود،‌ آن والد دیگر می تواند مداخله کرده و علت را ریشه یابی کند و فرزند را از عمل ناشایست خود آگاه کرده و از او بخواهد که رفتار خود را اصلاح کند،‌ البته به شرط آن که کار از کار نگذشته باشد.