متن شعر شهادت حضرت عباس

 پایگاه اطلاع رسانی بلاغ| متن شعر شهادت حضرت عباس

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

مرا امام انس و جان گفته اند

مهدی صاحب الزّمان گفته اند
 

من پسر خون خدا مهدی ام

وارث خون شهدا مهدی ام

 
خون خدا جدّ نکوی من است

حضرت عبّاس عموی من است
 

عموی من کرامت دائم است

عموی من ماه بنی هاشم است
 

عموی من باب مراد همه است

عموی سادات بنی فاطمه است
 

عموی من حسین را یار بود

حامی و سقّا و علمدار بود
 

عموی من تشنه ز دریا گذشت

تشنه ز دریا نه، ز دنیا گذشت
 

میان موج بحر بی تاب شد

آب هم از خجالتش آب شد
 

عموی من که بوده قلبش کباب

عکس سکینه دیده در موج آب
 

عموی من با همه آقائیش

همیشه بالیده به سقّائیش
 

عموی من باغ گل علقمه است

عموی من عزیز دو فاطمه است
 

عموی من در شهدا ماه بود

باب حوائج الی الله بود
 

عموی من کیست؟ در اهلبیت

ساقی بی دست و سر اهلبیت
 

عموی من تا به بدن داشت دست

چشم ز یاری برادر نبست
 

عموی من سلام بر صبر او

که آب گشته زائر قبر او
 

عموی من به آب هم ناز کرد

با جگر سوخته پرواز کرد
 

عموی من صورت نورانیش

شسته شده به خون پیشانیش
 

دو چشم او دو چشمۀ اشک بود

تمام هستیش همان مشک بود
 

آه که بند دلش از هم گسیخت

تمام آرزوش بر خاک ریخت
 

آه که چشمش هدف تیر شد

دو دست او جدا ز شمشیر شد
 

آه که شد قیام آن خسته دل

به سجدۀ آخر او متّصل
 

آه که وقت سجده آن مه جبین

دست نبودش که نهد بر زمین...
 

ای به تو تکمیل تمام ادب

پیمبر عشق و امام ادب

 
در غمت ای دار و ندار حسین

جنّ و ملک ریخت سرشگ از دو عین
 

داغ تو ای ساقی بی چشم و دست

پشت حسین ابن علی را شکست...

 
«میثمم» از بار گنه خسته ام

هر چه که هستم به تو دل بسته ام

 
ای به عطایت نگه عالمین

اکشف یا کاشف کرب الحسین

شاعر:
غلامرضا سازگار

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

عطش نشانه گرفته است آبروی تو را

که بر زمین بزند شوکت سبوی تو را
 

جلالت تو زمین خورد و کودکان هر شب

به روی خاک کشیدند ماه روی تو را
 

فرات لایق سیراب کردن تو نبود

مگر که تر بکند نیزه ای گلوی تو را
 

تو دست از همه شستی، صدا زدی که حسین

به عالمی نفروشیم تار موی تو را
 

بگو به دختر خورشید، ضربه های عمود

گرفته از سر تو سایه ی عموی تو را
 

کنار علقمه یک گوشواره گم شده است

حسن به عهده گرفته است جستجوی تو را
 

غبار چادر خاکی مادر سادات

چقدر ساده برآورده آرزوی تو را
 

نسیم های بهاری جلوتر از نیزه

به صحن شاه نجف میبرند بوی تو را
شاعر:
حجت الاسلام محسن حنیفی
 

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

خدا کند که دگر خیمه ای بنا نشود

بنا اگر شده بی صاحبش رها نشود

خدا کند که قد و قامت یلان غیور

کنار جسم برادر ز غصه تا نشود

خدا کند که اگر هر که داغ دید و شکست

شبیه آینه ی خُرد کربلا نشود

عموی ساقی من رفته آب بردارد

دعا کنید که دستش ز تن جدا نشود

ستون خیمه که افتاد عمه ام آمد

به معجرم گره ی کور زد که وا نشود

شاعر:
محسن ناصحی

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

عباس، تو را اگرچه در دل غوغاست

شمشیر اگرچه در کفت بی پرواست

یک امشب را ز دشمنان مهلت گیر

حرّ بن یزید، صبح فردا با ماست
شاعر:
مهدی جهاندار

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

تا تو بودی خیمه ها آرام بود

دشمنم در کربلا ناکام بود
 

تا تو بودی من پناهی داشتم

با وجود تو سپاهی داشتم

 
تا تو بودی خیمه ها پاینده بود

اصغر ششماهه من زنده بود

 
تا تو بودی خیمه ها غارت نشد

گوشوار بچه ها غارت نشد
 

تا تو بودی دست زینب باز بود

بودنت بهر حرم اعجاز بود
 

تا تو بودی چهره ها نیلی نبود

دستها آماده سیلی نبود

 
تا که مشکت پاره و بی آب شد

دشمنت در خنده و شاداب شد
 

پهنه پیشانی ات در هم شکست

خیمه ات مثل حسین از پا نشست
 

ای که تو دست خدائی داشتی

هستی ات را بر زمین بگذاشتی

 
ای که زینب خواهرت گردیده است

فاطمه دور سرت گردیده است

 
آنکه طاق ابروانت را شکست

بعد تو بر سینه یارت نشست

 
بعد تو دشمن هیاهو می کند

وحشیانه بر حرم رو می کند
شاعر:
حبیب الله چایچیان

اشعار شهادت حضرت عباس(علیه السلام)

تو بِری کسی برام نمی مونه

تو بِری پس کی منُ یاری کنه ؟

تو بِری علم می مونه رو زمین

تو بِری پس کی علمداری کنه ؟
 

تو که باشی خاطرم جَمعه داداش

تو باشی دلی پر از غم نمی شه

هیچ کسی نِمی ره سمت خیمه ها

مویی از سرِ کسی کم نمی شه
 

تو بِری به کی دلم رو خوش کنم ؟

تو بِری من تک و تنها می مونم

تو بِری اُمیدی هم نمی مونه

دیگه اَشهَدَم رو باید بخونم
 

نه دیگه قاسمی توی خیمه هاست

نه برام مونده علی اکبری

ولی بازم همه دلخوشیم اینه

یه تنه برای من یه لشگری
 

ای بنازم به سر دوش تو که

تکیه گاهی واسه دخترم می شد

چه قَده خواستنیه رقیه جان

بغل تو خواستنی ترم می شد

 
دل زینب به تو قُرصه ای داداش

قول داده که از تو چشم برنداره

تو که باشی دختر سه ساله مون

دیگه دلشوره ی معجر نداره
 

بی کسم ولی همه کسم شدی

تو بِری گره میفته به کارم

سرپناه من بازم خداروشکر

اگه اکبر ندارم تو رو دارم
 

آب تکون نمی خوره تو دل من

خدا واسم از تو بهتر نداره

این قَده خوبی باید داد بزنم

هیچ کی مثله من برادر نداره
 

هرچی از وفای تو بگم کَمه

تو فداکاری زبون زَدی داداش

دشمنت امان نامه آورده بود

دست رد به سینه شون زدی داداش
 

الهی فدای تو بشه حسین

یکی از خاطرخواهات خود منم

یه جوری برادری کردی برام

که نمی تونم ازت دل بکَنَم
 

هر دو پاره ی تن من اید داداش

برا من فرقی نداری با حسن

مادر من به تو میگه پسرم

پس تو هم منُ داداش صدا بزن
 

شدی آب آور خیمه های من

مشک آب بچه ها به دوش تو

جگرت می سوزه وقتی می رسه

ناله ی واعطشا به گوش تو
 

نکنه می خوای به میدون بزنی

نکنه وعده ی آب می خوای بِدی

نکنه برا علی اصغرش

یه امیدی به رباب می خوای بدی

 
می دونم می خوای که با دست خودت

روی زخم سینه مرهم بذاری

می دونم به چی داری فکر میکنی

دل به دریا بزنی آب بیاری
 

ولی ۴هزار کمون به دست میخوان

تا می شه خون به دل حرم کُنن

من از این می ترسم آخر توی راه

بی هوا دو دستتُ قلم کنن
 

به خدا به شب نمی کِشم اگه

تُو رو هم تو روز روشن بِزَنَن

می دونی چی به سَرَم میاد اگه

به سرت عمود آهن بِزَنَن

 
با خسوف تو خودت هم می دونی

ماه خوش منظر من دِق می کنم

تیر به مَشکِت بِزَنَن فدا سرِت

تیر به چشمت بِزَنَن دِق می کنم

 
الهی یکی باشه عصر دهم

چشمای خواهرمونُ بگیره

چه جوری طاقت بیاره ببینه

سرت از پهلو رو نیزه ها میره

 
تو بِری همین قَده برات بِگَم

گره از روسری‌ا وا می کُنَن

سر گوشواره ی دخترای من

خولی و حرمله دعوا می کُنَن
 

بعد تو شمر و سنان جَری می شَن

می زَنَن به روی نیزه سرِ تو

می ریزَن خیمه رو غارت می کُنَن

به اسیری می بَرَن خواهرتو
 

بچه هام بعد تو همسفر می شَن

با سَنان بی حیا و بد دهن

هر چی که لایق مادرشونه

شمر و حرمله به خواهرت میگَن
 

اینا قصدشون اینه با کُشتنت

منُ هم با غصه ی تو بکُشَن

تو دلت میاد که من گریه کنم

ولی شمر و حرمله کِل بِکِشَن

شاعر:
علیرضا خاکساری