ره توشه

ندیشمندان دینی معتقدند بنای زندگی انسان، بر پایه زندگی اجتماعی شکل‌ گرفته است. این امر در فطرت و ذات او به امانت قرار داده شده است[1] و به علت نیازی که او به اجتماع دارد، نمی‌توان انسان را از جامعه دور کرد

یکی از نیکوترین و اساسی‌ترین روش‌های تربیت، روش محبت است که بیشترین تناسب را با فطرت و سرشت انسانی دارد. نیروی محبت از نظر تربیتی، نیروی عظیم و کارساز و بهترین تربیت آن است که بدین روش تحقق یابد.

حضرت زینب(س) در نخستین روز اسارت و در جمع کوفیان، لب به سخن گشود و ضمن معرفی خود، به عتاب و خطاب کوفیان پرداخت و آنان را به شدت محکوم و از عمق فاجعه‌ای که آنان شریکش بودند، آگاه کرد.

در شب عاشورا، در جمع اصحاب خود خطبه‌ای ایراد فرمود که در آن، یاران خود را نزدیک‌ترین و بهترین یاران معرفی کردند. این توصیف ارزشمند امام(ع) از اصحاب، عللی دارد که فهم و تبیین آن علل، پیام‌ها و درس‌هایی را به همه پیروان حضرت سیدالشهدا(ع) خواهد آموخت.

عباس بن علی(ع) از شخصیت‌های نامدار تاریخ شیعه، همواره از سوی اهل‌بیت: و شیعیان مورد احترام بوده است. ایشان در کربلا به شهادت رسید.

در مقابله با بحران‌ها و حوادث سخت زندگی، نماز و عبادت خالصانه، بهترین پشتیبان و پناهگاه تمام انسان‌های پاک و انبیای بزرگ الهی در طول تاریخ بوده است.

سیدالشهداء(ع) یاران با وفایی دارد که این مقاله به ویژگی‌های آن بزرگواران خواهد پرداخت.

شناخت روش­‌های مطلوب تربیتی، مهم‌ترین مسئله متولیان هدایت جامعه است؛ زیرا با چنین شناختی می‌توانند از توانمندی‌های بالقوه و استعدادهای درونی اعضای جامعه هدف به نحو مطلوب بهره‌برداری کنند.

کاروان امام حسین(ع) در مسیر حرکت از مدینه تا کربلا، با رویش‌ها و ریزش‌هایی همراه بود. در این مدت افرادی توفیق یاری امام(ع) نصیب‌شان شد اما در سوی دیگر نیز اشخاصی بودند که در عین میسر بودن فرصت و زمینه یاری سیدالشهدا(ع)، از پیوستن به قافله حسینی بازماندند.

نهضت حسینى، جلوه‌گاه تصمیم‌گیرى، تدبیر و مدیریت در شرایط بحرانى است. بررسی تاریخ عاشورا، گویای آن است که امام حسین(ع)از ابتدا با یک برنامه‌ریزى دقیق، نهضت را شروع کرد و حتى در آخرین ساعت‌هاى حیات خویش از مؤثرترین تدابیر مدیریتى و رهبرى استفاده نمود.