مبارزی حق طلب

ایشان در سال 1309 هجری خورشیدی در نجف آباد اصفهان دیده به جهان گشود. تحصیلات مقدماتی را در دیار خود آموخت و پس از آن به دلیل علاقه ی فراوان به علوم دینی، تحصیلات حوزوی را آغاز کرد. با گذشت چند سال، این روحانی مبارز برای کامل کردن دانش خویش، راهی مدرسه علمیه «نیماورد» اصفهان شد و از محضر استادان بنام آن دیار بهره برد.

غیوری پس از مدتی به قم رفت تا بتواند از مجلس درس استادانی چون آیت الله ابراهیم امینی، آیت الله مشکینی، آیت الله سلطانی طباطبایی، شیخ عبدالجواد سدهی و شیخ نعمت الله صالحی نجف آبادی بهره مند شود.

وی همچنین نزد آیت الله بروجردی، آیت الله عباسعلی شاهرودی، آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری و آیت الله گلپایگانی به کسب علم پرداخت.

آیت الله سید علی غیوری در دوره ای زندگی می کرد که استبداد رژیم پهلوی بر کشور حاکم شده بود. در چنین شرایطی او در کنار مردم انقلابی ایران قرار گرفت و مبارزه خویش را علیه آن رژیم آغاز کرد.

این مجاهد حق طلب از همان روزهای آغازین ورودش به قم، در مدرسه فیضیه به هنگام اقامه نماز جماعت نزد امام خمینی (ره) معمار بزرگ انقلاب، رفت و از مجلس درس ایشان نیز کسب فیض کرد.

وی پس از پایان تحصیلات در قم، به عنوان نماینده امام خمینی به شهر ری رفت و با ساخت مسجد «امام حسن عسگری (ع )» پایگاه ترویج مرجعیت امام و افکار ایشان را ایجاد کرد و این مسجد، سنگر مبارزه علیه ظلم و استبداد رژیم پهلوی شد. آیت الله غیوری در کنار ساخت این مسجد تاریخی، 2 دبستان به نام های «سجادیه و رضویه » را بنیان نهاد.

پس از آغاز نهضت بزرگ مردم ایران به رهبری امام خمینی، وی از هیچ کوششی در حمایت از این نهضت دریغ نکرد و آن هنگام که امام به وسیله عوامل رژیم دستگیر شد، مردم شهر ری را به تظاهرات اعتراض آمیز به طرف تهران دعوت و منزل خود را به مرکز فعالیت روحانیون انقلابی تبدیل کرد.

آیت الله غیوری در 1350 هجری خورشیدی به دلیل فعالیت های برجسته ای که علیه رژیم پهلوی داشت - از جمله انتشار اعلامیه امام خمینی (ره) در تقبیح جشن های شاهنشاهی - به وسیله عوامل این رژیم دستگیر، به زندان قزل قلعه منتقل و پس از سه سال آزاد شد. اما در 1353 هجری خورشیدی با ادامه ی فعالیت های سیاسی خویش دوباره عوامل رژیم پهلوی او را بازداشت و به سیرجان در استان کرمان تبعید کردند.

نماینده ولی فقیه در طول دوره تبعید به تفسیر 13 جزء قرآن کریم همت گماشت. او در 1356 خورشیدی پس از پایان دوره تبعید به تهران بازگشت و فعالیت های سیاسی خود را در کنار دیگر انقلابیون دنبال کرد. با پیروزی انقلاب اسلامی، وی شهر ری را ترک نکرد و پس از مدتی به امامت جمعه ی آن شهر برگزیده شد.

این مبارز حق طلب در دوره چهارم انتخابات مجلس شورای اسلامی شرکت کرد و نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی شد. پس از آن در جمعیت هلال احمر به عنوان نماینده رهبری در این نهاد، فعالیت خود را آغاز کرد.