ضرورت وفای به عهد در دین مبین اسلام

به گزارش بلاغ به نقل از رسا، حجت الاسلام زائری، مدیر مجموعه شهدای سرچشمه، شامگاه سه شنبه14بهمن ماه  در جلسه ای  از سلسله جلسات  اصول کافی که در مسجد 72 تن مجموعه شهدای انقلاب اسلامی برگزار شد گفت : وفای به عهد، پایبند بودن به وعده و پیمان، و خوش قولی، از ریشه دار ترین اصول اخلاقی هستند، تا آن جا که می توان ادعا نمود تمامی افراد بشر، از هر نژاد، ملیت، قومیت، مذهب و زبانی، به این خصال، عنایت ویژه و یکسانی دارند و عهدشکنی را خیانت، و رعایت عهد و پیمان را فضیلت می شمارند.

وی در ادامه افزود: در دین مبین اسلام نیز، بر وفای به عهد تاکید زیادی وجود دارد تا آن جا که هم در قرآن مجید و هم  در روایات و سخنان پیشوایان دین، شاهد اصرار بسیار زیادی بر توجه به آن هستیم: وفای به عهد و پایبندی به تعهدات از نظر اسلام از عالی ترین فضایل انسانی است.

حجت الاسلام زائری خاطرنشان کرد: قرآن کریم و آثار ائمه  معصومین (ع) حاکی از این هستند که وفای به عهد، یکی از شرایط اساسی ایمان محسوب می شود و تخطی از آن، در حکم بی دینی و بی ایمانی است.

وی در ادامه افزود: وفای به عهد در جامعه و روابط میان مردم تاثیر بسیار دارد و هر اندازه که بیش تر رعایت شود، تولید اعتماد بیشتری می کند. در نتیجه  مردم احساس آرامش بیشتری نموده و با خیال راحت تری   به فعالیت می پردازند. برای مثال در فعالیت های اقتصادی، تعهدات مالی و  قراردادهای اقتصادی بر پایه  اعتماد و اطمینان کامل شکل می گیرد، چرخ اقتصاد کشور منظم حرکت می کند و این، سبب رشد اقتصادی کشور و مایه  سعادت مردم آن می شود.

مدیر مجموعه شهدای سرچشمه افزود: می توان چنین گفت که اصلاح شیوه ها و روی آوردن به روش های صحیح و برخورد صادقانه و شفاف با مردم و پرهیز از وعده دادن ها به ویژه وعده های غیر عملی و بیان حقیقت ها و تنگناها و ارائه  راهکارهای مناسب، هم موجب رشد و تعالی سیاسی و فکری جامعه و مردم می شود، هم مردم را در انتخاب صحیح کمک می کند و هم جامعه را، از تبعات و پیامدهای منفی تبلیغات، مصون و محفوظ نگاه می دارد.

حجت الاسلام زائری در پایان خاطرنشان کرد: دینداری به معنای باورداشتن آن عقاید و تخلق به آن اخلاق و التزام عملی به آن احکام است. البته انسان دین دار در زبان و ظاهر خویش به این دینداری اعتراف و افتخار می کند و آن را آشکار می گرداند، یقینا با داشتن اعتقاد دینی درجه ای از دینداری حاصل می شود که قابل افزایش است. حتی اگر کسی اعتقاد دینی داشته باشد ولی به اخلاق و احکام عملیپایبند نباشد درجه ای از ایمان را دارد.