دولت با ایجاد امنیت روانی به روند تربیت دینی جامعه کمک کند
به گزارش بلاغ به نقل از رسا، زهرا امین مجد استاد حوزه و دانشگاه، به دغدغه های رهبر انقلاب درباره امنیت روانی جامعه اشاره کرد و گفت: متصدیان و متولیان امور فرهنگی پیام رهبر معظم انقلاب را به عنوان یک مانیفست جدی بگیرند و به تمامی اجزا و جزئیات آن توجه کنند؛ به طور قطع رهبری با پیام خود قصد داشتند که تغییرات مثبت ایجاد شود و افرادی که کنش گر عرصه فرهنگ هستند باید نخست دلیل تغییرات را تحلیل کنند و در مرحله بعد راهکار عینی برای برون رفت از این فضا ارائه کنند.
وی با تأکید بر توجه بیشتر دولت به مسأله فرهنگ افزود: اگر شرایط ساختاری و فرهنگی بدون هیچ کنترل، نظارت و هدایتی رها شوند؛ وضعیت به گونه ای خواهد شد که خانواده مسلمان ایرانی در تربیت فرزندان با مشکل مواجه خواهد شد به‌گونه ای که مراقبت، نظارت دائمی همراه با تشویش و اضطراب خواهد داشت.
عدم حمایت گری ساختار های فرهنگی موجب کاهش انگیزه فرزند آوری خانواده ها است.
امین مجد به نگرانی خانواده های متدین درباره فرزندان اشاره و تصریح کرد: متأسفانه این نگرانی ها، گاهی به واسطه عدم ورود مناسب ساختار های فرهنگی و نظام تربیت رسمی و عدم حمایت گری لازم از سوی این نهاد ها در کاهش انگیزه فرزند آوری خانواده ها تأثیرگذار است.
وی تأکید کرد: مسأله فرزند آوری نباید هرگز در حد یک نگرانی باقی بماند بلکه باید براساس الگو های دینی به یک امر دست یافتنی، مطلوب و دست یافتنی تبدیل شود و با تغییر نظام معنایی و اصلاح ساختار ها در مجموع به سمت تغییر در رویه ها برود تا تربیت مطلوب دینی امکان پذیر شود.
استاد حوزه و دانشگاه با اشاره به بیانات رهبر معظم انقلاب درباره امنیت روانی جامعه ابراز داشت: ایشان به طور صریح و روشن مطالبه ای جدی از تمامی دست‌اندر کاران حوزه فرهنگ و امنیت جامعه داشتند که نباید در حد نگرانی باقی بماند زیرا امنیت روانی جامعه از امنیت فیزیکی مهم تر است.
وی به نقش خانواده در تربیت دینی فرزندان اشاره کرد و گفت: این که فرزندان به چه میزان از نعمت امنیت روانی برخوردار باشند، چه دوست هایی برای خود انتخاب کنند، در چه مکان هایی رفت و آمد کنند، چه مصرف فرهنگی ای داشته باشند و از چه رسانه هایی استفاده کنند، این الگو ها از خانواده آغاز می شود و بعد با حضور در نهاد های اجتماعی تثبیت می شود اما بخش قابل توجهی که با اجتماع پیوند می خورد، به تنهایی تحت اراده فرد به عنوان عامل کنش گر نیست و توسط ساختار ها ساخته می شود.
عدم امنیت روانی در جامعه آثار مخربی برای فرزندان به دنبال خواهد داشت
پژوهشگر و محقق امور زنان گفت: ساختار ها به صورت انتزاعی به وجود نمی آیند بلکه ساخته می شوند و اگر در جامعه اسلامی که باید امنیت روانی وجود داشته باشد و شرایطش برای تربیت دینی مساعد باشد این گونه نباشد، حداکثر اتفاقی که می افتد این است که خانواده فرزندش را قرنطینه می کند، رفت و آمد هایش را بسیار محدود کند که این خود سبب مشکلاتی همچون پناه آوردن به فضای مجازی به صورت افراطی خواهد شد و آثار مخربی برای فرزندان خانواده های مذهبی به دنبال خواهد داشت.
وی گفت: باید شرایط مطلوبی در خارج از محیط خانه برای فرزندان توسط نهاد های تربیت رسمی، فرهنگ سازان و متصدیان امور اجتماعی برنامه ریزی شود و کنترل و نظارت های لازم به عمل آید تا زمینه برای فرزند پروری بر مبنای اصول دینی فراهم شود.
استاد حوزه و دانشگاه به نقش دولت در امنیت روانی جامعه اشاره و تصریح کرد: دولت اسلامی وظیفه دارد از همه ظرفیت ها برای ایجاد زندگی مطلوب دینی برای مردم استفاده کند زیرا فردی که امنیت روانی ندارد نمی تواند به تعالی فکر و مسأله آموزش و پرورش بیاندیشد و نمی تواند در خود و جامعه تغییر ایجاد کند همان گونه در روایت آمده است «نعمتان مجهولتان الصحة و الامان»، که اگر دو نعمت سلامتی و امنیت در جامعه نباشد هیچ امکانی برای تغییر و حرکت مثبت در جامعه اسلامی وجود ندارد.
پژوهشگر و محقق در عرصه خانواده افزود: اگر حاکمیت اسلامی خود را متصدی بداند و با تمامی متد های خود برای زیست مطلوب این جهانی مردم تلاش کند؛ می تواند با استفاده از ظرفیت ها و راهکار های عینی ارائه شده در دین برای استقرار امنیت روانی در جامعه استفاده کند و در مرحله بعد از کارشناسانی که صلاحیت دارند میان شاخص های دینی و فضای عینی اجتماع پیوند بزنند.
عفت ورزی از شاخص های دینی امنیت روانی در جامعه است
وی عفت ورزی را از شاخص های دینی امنیت روانی در جامعه خواند و تأکید کرد: باید افراد جامعه، حضور سالم و فراجنسیتی در اجتماع داشته باشند و هیچ انحرافی در حوزه بینش، نگرش و رفتار در جامعه نباشد بنابراین اگر حاکمیت اسلامی عفت ورزی را لازمه استقرار امنیت روانی بداند، باید ساز و کار های عینی و اجرایی آن را نیز پیش بینی کند.
امین مجد گفت: ثروت می تواند مولد و در پیشبرد جامعه مؤثر باشد اما اگر به اسبابی برای تبرج، تفاخر و خودبرتر بینی تبدیل شود، موجب بر هم زدن امنیت روانی جامعه خواهد شد زیرا افراد میان وضعیت عینی خود و گروه صاحبان ثروت فاصله می بینند، همواره احساس سرخوردگی و تحقیر می کنند و نشاط لازم را برای زندگی سالم از دست خواهند داد.
افزودن دیدگاه جدید