روستای اشرار

از کنار روستایی می گذشتیم که قبلا محل حضور اشرار مسلح بود و اینک همه ساکنان آن دست از این کار بد کشیده اند. وقتی به آنجا رسیدیم این طلبه هجرت خاطره ای را از فعالیتهای تبلیغی خود در این روستا تعریف کرد. ایشان گفتند: انگیزه تبلیغ دین و اصلاح امور مردم از طریق این حوزه به شدت در من ایجاد شده بود و منطقه جنوب که خودم نیز از همانجا بودم به شدت به مبلغ آشنا به منطقه نیاز داشت. از مدرسه علمیه درخواست کردم به من اجازه تبلیغ و ملبس شدن به لباس روحانیت را بدهند؛ ولی آنها براساس مقررات اجازه نمی دادند. آن قدر فلسفه بافی کردم و توضیح دادم که سرانجام قانع شدند به صورت موقت و برای یک دهه تبلیغی به من اجازه بدهند.
از آنجا به یکی از واحدهای سازمان تبلیغات در منطقه جنوب آمدم و درخواست استقرار در یکی از روستاها برای تبلیغ کردم؛ اما به دلیل کمی سن و اینکه هنوز چندسالی بیشتر درس نخوانده بودم، مرا نمی پذیرفتند. من که خیلی انگیزه داشتم، دست بردار نبودم و با استدلالهای فراوان مبنی براینکه منطقه را می شناسم و دیگران که می آیند اینجا را نمی شناسند و ... توانستم مسئولین را راضی کنم تا مرا نیز اعزام کنند. به هرحال من برنده شدم و مقرر شد اولین کسی که از روستاها برای دعوت روحانی می آید، مرا با او بفرستند. اولین نفر که آمد بنده با او همراه شدم. این اولین سفر تبلیغی من بود. گرچه خیلی انگیزه داشتم و دلم برای مردم می سوخت اما تجربه زیادی نداشتم و تنها برخدا توکل کردم و از خدا خواستم کمکم کند. وقتی سوار ماشین شدیم، راننده گفت: حاج آقا! این جایی که می خواهیم برویم تابحال هیچ روحانی نرفته است و ساکنان آن عمدتاً اشرار مسلح هستند. شما حواستان باشد تا مشکلی پیش نیاید. از این جهت که قبلاً روحانی دیگری ندیده بودند، موجب اعتماد به نفس بیشتری بود؛ چون با کم تجربگی من هم سازگار بود؛ اما از این جهت که در آنجا اشرار حضور داشتند کار مشکل می شد. در عین حال امر خود را به خدا واگذار کردم و با او رفتم.
پس از استقرار در منطقه، فعالیتهای خودم را آغاز کردم. براساس آنچه در درس روش سخنرانی خوانده بودم باید موضوعاتی را انتخاب می کردم که مورد نیاز مردم باشد و مشکلات آنها را مرتفع کند. چون در آنجا حرام خواری مخصوصاً از طریق دزدی و شرارت در بین بعضی از افراد رایج بود، تصمیم گرفتم در این موضوع صحبت کنم. پس از انتخاب موضوع در یکی از شبها بالای منبر رفتم و همین که خواستم سخن را آغاز کنم، دیدم چندنفر از اشرار که مسلح نیز بودند پای منبر حضور دارند. همه وجودم را وحشت فرا گرفت؛ چون طرح آن موضوع در مقابل آنها کار خطرناکی بود. در هرصورت وظیفه من بیان همین موضوعات بود و از طرفی هنوز قدرت چندانی برای تغییر موضوع و سخنرانی در مباحث دیگر نداشتم. با توکل بر خداوند سخنرانی را آغاز کردم و هر چه را که می بایست بگویم، گفتم؛ از جمله اینکه درآمد از طریق دزدی و شرارت حرام است و ...
پس از سخنرانی، آن چند نفر دور مرا گرفتند و گفتند: تو این حرفها را برای ما می زدی؛ چون می دانستی ما این کاره هستیم. گفتم: مگر حرف بدی زدم. این مطالبی که بیان کردم دستورات اسلام است و شما هم اگر فکر کنید می بینید که سخنان درستی است. به هرحال چون برروی سخنان خودم قاطع بودم و کوتاه نمی آمدم، آنها کوتاه آمدند و البته جوابی هم نداشتند. وقتی کار به اینجا رسید گفتند: زمانی که آن مطالب را می گفتی می خواستیم همان بالای منبر تورا سوراخ سوراخ کنیم؛ ولی چون خوشگل حرف زدی و حرفهایت دلنشین بود، تو را نکشتیم.از این به بعد حواست باشد هرچیزی که به ما ربط داشته باشد نگویی.
حالا دیگر قدری اعتماد به نفس من بیشتر شده بود. به آنها گفتم: اگر بگویم چه کار می کنید؟ گفتند: ممکن است تو را بگیریم و به ... ببریم. من به شوخی گفتم: این که عیبی ندارد. چون بعضی از بستگان من همکار شما هستند و اتفاقاً خیلی دلم برایشان تنگ شده است و خیلی وقت است که آنها را ندیده ام. اگر شما مرا به آنجا ببرید خدمت بزرگی به من کرده اید و با هزینه شما این سفر انجام می شود. آخر یک جورهایی من خودم هم از طایفه اشرار هستم و از این بازیها بدم نمی آید!!
از برخورد من خوششان آمد و این آغاز ارتباط خوبی بود. چند روزی گذشت و نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی یک باره به آن روستا آمدند و چند نفر از اشرار را دستگیر کردند و بردند. پس از آن جماعتی از اهل روستا به محل سکونت من آمدند و دورم را گرفتند. آنها می گفتند تو ما را لو داده ای و سپاه نیروهای ما را گرفته است. به آنها گفتم: مگر من این چند روز از روستای شما به جای دیگری رفتم؟ گفتند: نه. گفتم روستای شما که تلفن ندارد و من هم تلفن همراه ندارم. گفتند درست است. گفتم: پس من چطور به سپاه اطلاع دادم؟ قدری به خودشان آمدند و گفتند: راست می گوید. او که پیش ما بوده و تلفن هم ندارد. پس خبر نداده است. به هرحال رهایم کردند و این قضیه نیز ارتباط ما را قوی تر کرد و آغازی برای ارتباطات بیشتر بود.
قاطعیت در تبلیغ و بیان معارف و ارتباطات صمیمی با مردم  موجب شد که امروز دیگر کسی در این روستا به دنبال شرارت نباشد و امنیت و سلامت و اخلاق به این منطقه برگردد.
راستی چگونه می توان نعمت سربازی در اردوگاه تبلیغی امام زمان (عج) را شکر گذاری کرد و با چه زبانی می توان این همه لطف الهی به مبلغان دینی را ستود؟ و چه زیبا خداوند به وعده های خود جامه عمل می پوشاند که:  اَلَّذینَ جاهَدوُا فینا لَنَهدِیَنَّهُم سُبُلَنا