سجاده خونین - محور اول

اشاره
پرداختن به ابعاد مختلف زندگی شخصیت های بزرگ تاریخ اسلام و انقلاب اسلامی، ضمن تجلیل از ایشان و ارج نهادن بر تلاشها و مجاهدتهایشان، گرفتن ره توشه ای از فضیلت های بی مثال آنهاست، پیروی از الگوهای برجسته ای که عمر شریف خود را در راه رسیدن به مقامات علمی و معنوی صرف نموده اند، جزء برنامه های تربیتی آیین آسمانی اسلام به شمار می رود. تاریخ اسلام نمونه های فراوانی از این شخصیت های نامی را در خود جای داده است، باید ضمن معرفی این ذخایر گرانبها، نسل امروز و فردای میهن اسلامی را با یادگاری به جا مانده از این فرزانگان آشنا سازیم. 
شهید مدنی یکی از هزاران ستاره درخشان آسمان هدایت است که زوایای زندگی او سرشار از درسهای آموزنده است، قدمی برنداشت جز برای رضای خدا، عاشق پاکباخته ولایت بود و صاحب اخلاق پسندیده، او که عمری را در تهذیب نفس و خدمت به اسلام و تربیت فرزندان اسلام گذراند، سرانجام با رجعتی سرخ، کسوت زیبای شهادت را در محراب عشق بر تن کرده و مانند جد بزرگوارش ندای «فزت و ربّ الکعبه» سر داد. و این همه ما را بر آن داشت، تا برگی از دفتر زندگی سراسر افتخار این اسوه اخلاص را جهت عرضه به جوانان الگو خواه و نمونه طلب تقدیم برنامه سازان نماییم، امید که مثل همیشه حرمتشان را پاس داشته و در ترویج اهداف مقدسشان کوشا باشیم.

 پاسدار اسلام
 سلام بر او، روزی که زاده شد و روزی که جامه سرخ شهادت بر تن نمود و روزی که با افتخار در پیشگاه عدل الهی حاضر خواهد شد. قلم را یارای توصیف آن بزرگ مرد نیست اما بر حسب تکلیف و وظیفه، زندگی سراسر افتخار این الگوی عشق و ایثار را در شش محور زیر پی می گیریم.

 محور اول: دوران کودکی و ابعاد علمی شهید مدنی
 ولادت و دوران کودکی

 در یکی از روزهای به یادماندنی در سال 1293 شمسی (1333.ق) در شهرستان آذرشهر(1)یکی از شهرهای آذربایجان شرقی در کانون با صفای خانواده ای نجیب، فرزندی پا به عرصه وجود گذاشت که بعدها خدمات ارزشمندی از خویش به یادگار گذاشت. پدرش به واسطه عشق و ارادت فراوانش به امیرمؤمنان علی(ع) یکی از القاب آن حضرت یعنی اسد اللّه را برای او انتخاب کرد. سید اسد اللّه در 4 سالگی مادر خود و در 16 سالگی پدرش را از دست داد و از آن سنین نوجوانی به ناچار مسئولیت سنگین اداره زندگی نامادری و سه کودک یتیم را بر عهده گرفت.

 تحصیلات
 از همان دوران کودکی، آثار نبوغ و استعداد در ایشان نمایان بود و زودتر از همسالان خود به فراگیری علم علاقه نشان داده و پیشرفت چشمگیری نمود. هرچند در زمان حیات پدر، خواندن و نوشتن را در حد ابتدایی در مدرسه طالبیه فرا گرفت، اما مرگ پدر، او را از ادامه راه باز نداشت و علوم مقدماتی را نزد علمای آذرشهر، از استادانی چون: میرزا محمد حسن منطقی و میرزا محسن میر غفاری آموخته و سپس برای ادامه تحصیلات عازم حوزه علمیه قم شد.
 هجرت به قم
 هجرت ایشان به قم در حالی صورت گرفت که اسلام و روحانیت از یکسو، باخودکامگی و استبداد رضاخان و از سوی دیگر با ظهور روشنفکران غربزده مواجه بود؛ به نحوی که عرصه تلاش برای تبلیغ اسلام تنگ شده بود. در چنین شرایطی سید اسداللّه حجره بزازی پدری را در «راسته بازار» ترک کرده و مشکلات هجرت را به جان خرید. او در پاسخ به اعتراض دوستانش که باو گفتند: اکنون وقت این سفر نیست چرا که رضاخان فعالیت علمای اسلام را محدود ساخته و اجازه تبلیغ نمی دهد، می گفت: «حداقل برای خودم که ملا و واعظ می شوم.»(2)
 از همان اوایل ورود به حوزه، رفتار و کردار و تقوا و فضیلت ایشان بسیار مورد نظر علما و بزرگان واقع شد؛ بنحوی که آیت اللّه مشکینی مدظله در این مورد می فرماید: تقوا و علم ایشان سخت مرا تحت تأثیر قرار داده بود. مدنی سخت کوش در این شهر پرآوازه، در پای درس آیت اللّه حجت کوه کمری(ره) و آیت اللّه سید محمد تقی خوانساری(ره) حاضر و به اندوخته های علمی خود می افزود و از هیچ کوششی در راه کسب فیض فروگذار نبود. او مدت چهار سال از دروس فلسفه و عرفان و اخلاق امام خمینی(ره) نیز بهره مند گردید.(3)
 هجرت به نجف اشرف
 شهید مدنی از همان دوران جوانی مبارزات سیاسی خود را برای سرنگونی رژیم حاکم آغاز کردند به علت مبارزه با فرقه گمراه بهائیت از قم به همدان و سپس به آذرشهر تبعید شدند. پس از اتمام دوره تبعید در سال 1363ق (چهل سالگی) به زیارت خانه خدا رفت و پس از انجام مراسم حج، برای ادامه تحصیل، به سوی نجف اشرف رهسپار گردید و از محضر اساتید بلند پایه ای همچون آیت اللّه العظمی حکیم و آیت العظمی شیرازی و سپس از محضر امام امت(ره) بهره های فراوانی بردند.
 در کرسی استادی
 شهید مدنی در زمانی کوتاه، توجه اساتید بزرگ حوزه نجف را به خود جلب کرد و در چندین رشته درسی از جمله کفایه، رسایل، مکاسب،درایه، به دستور مراجع بزرگوار کلاس درس برپا نمود. حضرت آیت اللّه راستی کاشانی در مقام توصیف مقام علمی ایشان می گوید: در آن ایام که ما در خدمتشان بودیم مراحل اجتهاد را طی کرده و مشغول تدریس دروس مختلف بودند و از درس ایشان محصلین زیادی استفاده می نمودند، به گونه ای که در نجف درس ایشان، از همه درسها، پرجمعیت تر بود و شاگردانشان بایک عشق و علاقه خاصی در درس ایشان شرکت می جستند. ایشان روزانه 7 الی 8 درس برگزار می کردند.(4)
 خود ایشان می گوید: وقتی در نجف بودم عده ای از من خواستند رساله (توضیح المسائل) بنویسم که مخالفت کردم، برای این که مراجعی چون حضرت آیت اللّه خمینی وجود داشت که باید همه از ایشان تقلید می کردیم.(5)

منبع: پاسدار اسلام - شهریور ماه 1382 ، شماره 261 - سجاده خونین

--------------------------------

 پی نوشت:
 1. آذر شهر یا ده خوارقان سابق یکی از شهرهای آذربایجان شرقی و از توابع تبریز است که در 54 کیلومتری آن قرار گرفته است. در سال 1316 به پیشنهاد فرهنگستان ایران نامش به آذرشهر تغییر یافت.
 2. یادواره شهید محراب آیت اللّه مدنی، ص 32.
 3. دیدار با ابرار، ص 22.
 4. یادوراه شهید محراب آیت اللّه مدنی، ص 176.
 5. مجله عروة الوثقی، شماره 82.