اصول تربیت فرزند

مهربانی محض به این معناست که بسیاری از والدین فکر می کنند باید یک فرد مهربان صد در صد بوده، هیچوقت از گل نازکتر به فرزندانشان نگفته، هیچگونه تشری به آن ها نزنند و انتقاد و توبیخی به آن ها نکنند و فکر می کنند که همیشه باید مهربان باشند و اگر مهربان نباشند فرزندشان از راه به در رفته و آن ها دیگر نمی توانند یک فرزند سالم و به هنجار داشته باشند.
نکته دیگر برداشت نامناسب از روایت رسول اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) می باشد و آن روایت این است که فرزند هفت سال اول آقاست، هفت سال دوم تأدیب شود و هفت سال سوم وزیر شما خواهد شد؛ متاسفانه برداشتی که از این روایت می شود این است که هفت سال اول باید مهربانِ مهربان باشیم، کاملا با او دوست بوده و هرچیزی را که فرزند گفت قبول کنیم؛ درحالی که ما روایت های دیگری داریم که می فرماید: الولد یربّی سبع سنین و یؤدب سبع سنین فرزند هفت سال اول تربیت شده و هفت سال دوم تادیب شود،‌ یعنی در هفت سال اول هم آموزش ها و تربیت هایی وجود دارد اما به سفت و سختی هفت سال دوم نیست و در واقع به اندازه ای که بچه در هفت سال دوم آموزش پذیر بوده و ما جدیت و دقت بر آموزش هایمان داریم نیست،‌ هفت سال اول یک مقدار ملایمت بوده و کمتر مته به خشخاش می گذاریم یا روایت دیگری از امام صادق(علیه السلام) هست که می فرماید: دِعْ إِبْنَک یلْعَبُ سَبْعَ سَنینَ اجازه بده فرزندت هفت سال بازی کند؛ هفت سال بازی اینجا را اگر کنار آقا بودن روایت اول بگذاریم به این معناست که آقایی، سروری و آزاد بودن کودک در حیطه بازی،‌ جست و خیز و شیطنت های ساده ست اما ادب آموزی باید بر سر جای خود  باقی باشد ولی نه به سختی؛
طبیعتا خیلی از شما والدین در دو سالگی بچه را از شیر می گیرید، مدتی بعد دیگر بچه را پوشک نکرده و آموزش توالت رفتن را به او می دهید یا آموزش مسواک کردن را به او می دهید؛ در واقع بسیاری از‌ آموزش ها را قبل از هفت سالگی به بچه می دهید؛‌ روایت های زیادی هم در این زمینه وجود دارد که مثلا در سن سه سالگی لااله الا الله به فرزند یاد بدهید، وضو و نماز را در پنج سالگی به فرزند آموزش دهید،‌ در شش سالگی فرزند را ترغیب به نماز خواندن کنید و در هفت سالگی اگر نماز نخواند تأدیبش کنید؛‌
همه این احادیث نشان دهنده آن است که قبل از هفت سالگی هم آموزش های بسیاری وجود دارد و ما باید به سوی ادب آموزی برویم و مهربانی محض کفایت نمی کند؛ روایت داریم شَرُّ الْآباءِ مَنْ دَعاهُ الْبِرُّ الَى الْافْراطِ بدترين پدران كسانى هستند كه در نيكى و محبت نسبت به فرزندان از حد مناسب تجاوز كنند.