گفتاری بهشتی

دَعْواهُمْ فِيها سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ وَ تَحِيَّتُهُمْ فِيها سَلامٌ وَ آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ.[1]
دعا و نيايش آنان در بهشت، «سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ» (خدايا تو پاك و منزّهى) است و درودشان در آنجا سلام است و پايان نيايش آنان، «الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» (سپاس و ستايش مخصوص خداست) مى باشد.

پيام ها:
1- ياد خدا تنها در دنيا نيست، آخرت هم جاى ذكر الهى است. «سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ»
2- انسان به جايى مى رسد كه دعا و خواسته اش هم تمجيد پروردگار مى شود.
 «دَعْواهُمْ فِيها سُبْحانَكَ» و اين تسبيح و تمجيد آنان را كامياب مى سازد.
3- مؤمنان، در برابر صفات الهى مى گويند: «سُبْحانَكَ»، در برابر ساير مؤمنان مى گويند: «سَلامٌ» و در مقابل كاميابى از نعمت هاى الهى مى گويند: «الْحَمْدُ لِلَّهِ»
4- مؤمن، عاشق خداست. بهشت و لذّت هاى بهشتى هم او را از ياد محبوب باز نمى دارد، بلكه در همه چيز، لطف و قدرت خدا را مى بيند. «سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ، الْحَمْدُ لِلَّهِ»
5- آغاز سخن مؤمنان با «سُبْحانَ اللَّهِ» و پايان آن با «الْحَمْدُ لِلَّهِ» مى باشد.
 (از عبارت «آخِرُ دَعْواهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ» استفاده مى شود كه اوّل سخن آنان «سُبْحانَكَ اللَّهُمَّ» است.)[2]

پی نوشت:
[1] سوره يونس، آيه 10.
[2] تفسير نور(10جلدى)، ج 3، ص: 545.