انحرافی در هویت برخی از حوزویان ایجاد شده است

امروز ما با مشکلی مواجهیم که این ایام هم تکرار می شود. و آن اینکه انحرافی در هویت حوزویان و کارکرد طلبه ها ایجاد شده است. این هم حتما از سر جحد نیست، بلکه از سر جهل است. گاهی بعضی معممین، بعضی وظایف و اعمال را به عهده می گیرند؛ یا برخی کارها را انجام می دهند؛ عده ای هم خوششان می آید.
مثلا کسی هست که منزلش محل تردد حیوانات شده است و دائما غذای حیوانات را می دهد و آنها را وارسی می کند. خب اینکه انسان توجه به محیط زیست کند و حقوق حیوانات را به جا آورد. فی نفسه مطلوبیت دارد. و همه انسان ها باید به آن اهتمام داشته باشند. اما آیا این یک رسالت صنفی ماست؟! و چون آخوند هستند باید چنین کنند؟!
نمونه دیگر اینکه خبری پخش شد راجع به نوعی حرکات مثلا تبلیغی در سواحل شمال کشور. خیال می شود اگر چنین کنیم می گویند چقدر این آخوندها مهربان و اجتماعی هستند. خیر! وظیفه ما کار تأدیب است! اگر فضا طوری نیست که ما را در معرض گناه قرار دهد، ساحل رفتن هم ایرادی ندارد.
در همان ساحل هم می شود با همان دختر بد حجاب، به نحو منطقی و شرعی و عالمانه صحبت کنیم تا او هم باحجاب شود. این هیچ اشکالی ندارد. ما نمی خواهیم یک جا بنشینیم تا مردم به سراغ ما بیایند. فرموده اند: « طبیب دوار بطبه». ممکن است گاهی اقتضا کند که به ساحل یا ورزشگاه برویم. اما به ورزشگاه برویم تا با جوانان ارتباط بگیریم. نکات اخلاقی را به آنها بیاموزیم. نماز جماعت برگزار کنیم.

بحمدالله دوستان ما در مرکز مدیریت تهران، فعالیت خوبی در این بخش دارند. در بعضی از مسابقات بزرگ، نزدیک صد نفر را اعزام کرده اند. اوایل نگران بودند که خدای ناکرده استهزاء و توهینی صورت نگیرد. اما اتفاقا تجلیل بسیار خوبی شد طلبه ها در گوشه گوشه ورزشگاه، نماز جماعت برگزار کردند. این خیلی خوب است. اما این که یک طلبه، بوق به دست بگیرد و به نفع تیم محبوب خود بوق کشی کند؛ شأن طلبه چنین اقتضا نمی کند. آنجا برویم اخلاق و آداب و مهربانی یاد بدهیم؛ مردم را از تعدی به اموال عمومی و اشخاص منع کنیم. نه اینکه لیدر طرفداران یک تیم شویم!

بنده بیش از سی سال اهل کوهنوردی و شنا بوده ام. و شاید کسی به اندازه من کوه ها و تپه ها و دره های اطراف تهران را نشناسد. همه را رفته ام. ورزش خیلی خوب است. مستحب است و حتی نسبت به بعضی شاید واجب باشد. اما برویم ورزش کنیم؛ ورزشکاران را تربیت کنیم. نه اینکه کارهای سخیف دون شأن طلبگی را انجام دهیم به خیال اینکه داریم خدمت می کنیم. البته این افراد حتما از سر ندانستن و جهل مرتکب چنین رفتارهایی می شوند. اما کار ما که این نیست.
باید به میان مردم رفت، اما نباید همرنگ جامعه شد. بلکه باید جامعه را همرنگ خویش کرد. این تکلیف طلبه است. فضای جامعه آمیخته با بعضی خطایا است. حال اینکه طلبه با این فضا ممزوج شود و در میان مردم و با مردم، کار خلاف و خطایی انجام دهد شأن طلبه نیست! یا مثلا از اوایل انقلاب مطرح شد الان هم هست که طلبه ها بروند فیلمساز شوند؛ فیلمبردار شوند. این که کار طلبه نیست. طلبه باید محتوای فیلم را تولید کند نه اینکه به کارهای فنی ساخت فیلم بپردازد. این هنر طلبه نیست. عملاً هم همه کسانی که به این عرصه ها وارد شدند از طلبگی بیرون رفتند، هرکسی باید شأن خودش را داشته باشد

علی اکبر صادقی رشاد رئیس شورای حوزه علمیه تهران