پيامبر و اهل بيت علیهم السلام

متأسفانه برخی می پندارند که شجاعت امام حسن مجتبی-علیه السلام- کمتر از امامان دیگر بود و در میدان نبرد، شهامت و شجاعت لازم را نداشت و به همین جهت، از جنگ فاصله گرفت و زمام امور را به معاویه سپرد.

اينك تمامي خوبان از ابتداي تاريخ چشم به حسن (ع ) دوخته بودند. بشارت اين چهارمين تن از آل عبا را نيز همه انبيا و اوصيا از ابتدا داده اند.

خانم نصرت رضائیه ضمن تسلیت به مناسبت وفات حضرت خدیجه کبری(سلام الله علیها) گفت: اندیشه ها و گفته های ما کمتر از آنست که بتوانیم شخصیت آن بانوی بزرگوار را معرفی کنیم

در فرهنگ اهل بيت‏ عليهم السلام، انتظار نه صرفاً يك حالت روانى، بلكه از مقوله عمل شمرده شده است، پس اگر انتظار، يك عمل است، منتظر هم بايد عامل باشد.

با توجه به اهمیت آگاهی در عمل که خود را در عنصر نیت نشان می‌ دهد، خودآگاهی مهدوی متقدم بر عمل مهدوی است؛ عملی که غایت جهان است و وحدت خودآگاهی خود مستلزم وحدت آگاهی و فهم‌ هاست.

علي اكبر جوان شجاعي بود كه هم شجاعت علي عليه السلام را به ارث برده بود و هم شجاعت و شهامت حسين عليه ‏السلام را.

امام حسين(علیه السلام) در تربيت وي و آموزش قرآن و معارف اسلامي و اطلاعات سياسي و اجتماعي به آن جناب تلاش بليغي به عمل آورد و از وي يك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتي همگان، از جمله دشمنانشان را برانگيخت.

اگرچه شنيدن تمام آيات قرآن براي امام حسين عليه ‏السلام لذت بخش بود، اما گاهي شنيدن برخي آيات، آن هم از زبان پدرشان، آن قدر لذت بخش بود كه وصف آن را فقط خود ابي ‏عبداللّه عليه ‏السلام مي‏ دانست و بس.

امام فرمودند: ((قدر و عمل به منزله روح و جسم هستند.)) سپس فرمود: ((آگاه باشيد كه ظالم ترين مردم كسى است كه ظلم ظالم را عدل تلقى كند و عدل هدايت يافته را ظلم بداند.))

«ما اکلت بقرابتی من رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم شیئا قط؛ هرگز به دلیل خویشاوندی با رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم چیزی نخورده ام .»